مراسم اربعین حسینی در شهرستان لنده

به گزارش خبرلنده، سیدمجید خرمی در یادداشتی نوشت: در روزی عزیز و اربعینی غمگین به یاد استانم افتادم. استانی که در پهنه ی وسیعی از سرمایه ها و ثروت ها چون نگینی در جنوب غرب کشور خودنمایی می کند.

عکس های طبیعت بکر و زیبای استان ما، شهروندان سایر نقاط کشور را به وجد می آورد و باور ندارند این همه زیبایی و ثروت در جایی باشد که اسمش کهگیلویه و بویراحمد باشد.

آنها هم هنوز نتوانسته اند با این استان احساسی نزدیک داشته باشند، زیرا دیواری از محرومیت ها ما را از سایر مناطق کشور جدا کرده است.دیواری که به واسطه ی توسعه نیافتگی، فقر ، نابسامانی و دردهای خودساخته یِ مدیران مان بنا شده است.

این نوشته ی کوتاه، دلنوشته ای تاسف برانگیز از فقر مدیریتی است که سبب فروریزی آرزوهای یک ملت کوچک شده است.
خیلی وقت ها، مدیران خوب در باتلاقی از ضعف مدیدیت های مدیران قدیم گرفتار می شوندو این سلسله مراتب معیوب، سبب به نتیجه نرسیدن خواسته های توسعه و عدالت اجتماعی است.
متاسفانه فرایند انتخاب مدیران ، حداقل در استان ما بر اساس چند مورد است.

خط بازی سیاسی، که در نتیجه آن، افرادی -خود یا ازافراد خانواده شان- برگزیده می شوند که بیشتر برای کاندیدای خاصی "داد" کشیده و هزینه داده باشند. اینها مدیران "فریادی " هستند و به پشتوانه ی "دادکشندگانِ" دیگر که از این طریق زنجیره وار صاحب کرسی مدیریت شدند، قادر به حرمت شکنی، طرد کردن، محروم نمودن، تیپا زدن و برچسب زدن انواع و اقسام تهمت ها به دیگران هستند، بدون آنکه پس از پایان کار مسئولیت عملکرد خود را بپذیرند. عمرشان چهارساله، گاهی هشت ساله و با دگردیسی بطور مداوم مدیریت می کنند آنها همانند خزندگان قادر به حفظ خویش در برابر انواع آسیب ها هستند.

 گروه دیگر، در حد معاونت و پائین تر ، که دارای ویژگی های خاص خود بوده اند. آنها ترکیبی از وابستگی به خطوط سیاسی و مسئولین برچسب خورده هستند و دارای توانائی های بیشتری نسبت به مدیران خود بوده، اما ساکت، سربزیر و توانایی بزرگ نشان دادن رو دستان خود و خرد نمودن زیر دستان خود را دارند. البته سهم آنها از دانه افکنی های طرفداران جزء بیشتر از مدیران کلان است و به دلیل قابلیت دگردیسی راحت تر و طولانی تر می توانند صندلی های خود را حفظ و حتی ادامه دهند.

این دو گروه پس از پایان دوره ی مدیریت و بازنشستگی شان به موجودات قابل ترحمی تبدیل می شوند و باقی عمر را دور از مردم در غنیمت های بدست آورده در نقاط دورتر و مخفی می گذرانند و هیچ اثر مثبتی که نشان از موثر بودن آنها در دوره ی صدارات باشد، یافت نمی شود و متاسفانه هیچ قانونی وجود ندارد که دارایی آنها را ، پس از دوره ی مدیریت -نیز- بررسی نماید یا آسیب های وارده به جامعه، افراد و مجموعه ی مدیریتی را بررسی و آنها را تنبیه نماید.

گروه سوم؛ یک گروه از همین افراد اند که شور بختانه درست انتخاب می شوند و تا دهها سال آثار مثبت آنها در مجموعه ی مدیریتی باقی می ماند.
 

گروه چهارم ؛ مدیرانی که بر اساس لیاقت، ارزش و دانش خود بر کرسی یک مجموعه می نشینند و آزادانه ، بدون تمرکز بر اهداف سیاسی و تنها براساس نیازهای مجموعه ی تحت مدیریت حرکت می کنند. اینها به دلیل عدم پشتوانه سیاسی، نگرش علمی گرایانه، اخلاق، مشخص بودن مسیر ، هدف و نداشتن انگیزه چپاول به خوبی از عهده مدیریت مجموعه تحت نظر خود بر می آیند و سبب ایجاد احساس خوشایندی در جامعه می شوند.اصولا وجود این افراد بسیار نادر بوده و جامعه ی ما تعداد زیادی از آنها را به یاد ندارد.

 فقدان چنین نیروهایی سبب به وجود آمدن اوضاع بهم ریخته ی اجتماعی، اقتصادی، درمانی و دیگر ابعاد زندگی مردم استان است.

توسعه بر مبنای لیاقت و دانش باید شکل بگیرد. بسیاری از کسانی که با برچسب تعهد، پا به عرصه ی مدیریت گذاشتند، در قضاوت عمومی محکوم شده و توانایی پاسخگویی به شبهات اجتماعی را ندارند.

بسیار تاسف برانگیز است که استانی با این همه سرمایه های انسانی، نفت، گاز، رودهای پرآب، جهانگردی، خاک حاصلخیز، زمینه های دامپروری، زنبور عسل، پرورش ماهی و... در همه ابعاد توسعه نیافته و عقب نگهداشته شده باشد.

نتیجه چنین مدیریت های ضعیف، وابسته و بی سواد، به وجود آمدن چنین وضعیفِ اسف انگیز و قابل ترحمی است که سبب شده است استان ثروتمند ما به فقیرترین استان کشور تبدیل شود.

هرکجا عکسی برای مقاله ای غمگین، توسعه نیافته و بدبخت لازم دارند، از مردم استان ما بر میدارند. هر جا مثالی از فقر و محرومیت می زنند، انگشت اشاره به منطقه ماست.

این است وضعیت استانی که برگنج های سرمایه نشسته و مردمش در فقر و فلاکت زندگی می کنند آن هم بخاطر مدیریت هایی که نابحق بر صندلی هایی نشسته اند که روزگاری قرار بود، خدمتگزار مردم باشند.

انتهای پیام