کدخبر: ۷۸۷۳۴
۰۵ بهمن ۱۳۹۴ ساعت ۰۴:۳۸
چاپ

گزارش ویژه:

صنایع صنعتی جایگزین صنایع دستی+تصاویر

صنایع دستی امروزه به عنوان یکی از شاخصه های قدمت تاریخی هر شهر و شهرستان محسوب می شود که متاسفانه در گیرودار صنعتی شدن امکانات و تجهیزات در بسیاری از شهر ها و شهرستان ها به فراموشی سپرده شده و گویی از نظرها مغفول مانده است.

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی خبرلنده، روزگاری مردم هر منطقه ای برای کسب معیشت خود یا براساس نیاز و ضرورت خود با استفاده از امکانات و تجهیزات موجود از کمترین ها بهترین را تولید می کردند و علاوه بر رفع نیاز خود بخشی از نیاز دیگران را نیز تامین می کردند.

صنایع دستی از مهمترین این مایحتاج بود صنایعی از قبیل گلیم، جاجیم،گبه، قالی و قالیچه و بهون و چادر که همه این صنایع روزی روزگاری از نیاز های اولیه یک زندگی عشایری و یا روستایی در هر شهر و دیاری بود که متاسفانه با ماشینی شدن صنایع تبدیلی این سنت بزرگ و ماندگار به حاشیه رفته و کم کم جای خود را به صنایع صنعتی داده و خود مغفول ماند.

 

 

سبک زندگی مردم و راه های کسب معیشت هر منطقه زاییده قدمت تاریخی آن منطقه است، در گذشته معیشت اکثر مردم دیار دارالمساجد از راه کشاورزی و دامداری تامین می شد که علاوه بر نیاز خود از پوست گوسفندان و بزها مشک های برای نگهداری آب و از موی آنان بهونی برای سایه بان خویش می ساختند تا در تابستان در در فصل کوچ سایبانی باشد برای فرار از گرما و استفاده دیگر از موی بزها ساخت قالی های شش متری دست باف با رنگ های و طرح های زیبا برای نشستن بود که متاسفانه سالیان سال است که این نیز به تاریخ پیوست.

زمانی مردم این دیار برای درو گندم و جوی خویش از داس های ساخته شده توسط آهنگرانی خبره که تمام مایحتاج آهنی مردم را تولید می کردند استفاده می کردند که امروزه وسایل آهنی چینی بهترین جایگزین برای آن هنر های اصیل ایرانی شده است و آن افراد در گمنامی روی به سایر مشاغل آورده اند.

 

 

هنوز هستند شیرزنانی در سطح شهرستان لنده که برای سنت احترام قائل هستند و با تَویزه بافی(سینی نخلی)، کِفِه بافی( وسلیه ای برای نگهداری نان محلی)، بادبزن، دم پز و سبد بافی و سایر منسوجات تولید شده از درخت نخل با رنگ های زیبا در حوزه صنایع دستی حرفی برای گفتن دارند و برابر درخواست های مشتریان تولیدات خود را ادامه می دهند.

 

 

اما چه سود که به دلیل عدم حمایت های مالی، تغییر و نوع نگاه مسئولان، صنایع دستی جای خود را به صنایع صنعتی داده و کسانی که روزی در قالی بافی و سایر تولیدات و منسوجات صنایع دستی ذوق و هنری داشتند به فراموشی سپرده شده و با تغییر مشاغل خود سرگردان در شهرها و کوچه های برای کسب و امرار معاش هستند را شاید بتوانیم با اجرای طرح های اقتصاد مقاوتی و تبدیل جامعه از مصرف کننده به تولید کننده بهترین راه حل برای نجات صنایع دستی در نظرگرفت، صنایعی که شاید در سال های نزدیک برای مردم ما غریبه باشد و آیندگان برای باز سازی آن هیچ فردی را برای تهیه آنها نیابند و باید در تصاویر و موزه ها در جستجوی آنها بگردیم .

 انتهای پیام/م75

آخرین اخبار